)
)
گرد هم آئی هفتگی
به محفلی که به جامم شراب می‌ریزند
به شام تیرۀ من آفتاب می‌ریزند
به زیر سایۀ خورشید می‌کشانندم
به باغ آینه‌ام ماهتاب می‌ریزند
شکسته بال من و دستۀ پرستوها
به درد غربت من اشک ناب می‌ریزند
به کاسۀ دل من دشنه‌های خون‌آشام
به جرم هیچ ، غم بی‌حساب می‌ریزند
کنار چشمۀ چشمم نشین که می‌بینی
گدازه‌های دلم را به آب می‌ریزند
اگر که آب حیات از کفت ننوشم من
درون ساغر شوقم سراب می‌ریزند
برس به دادم از این موج‌های هول‌انگیز
که در جزیرهۀ روحم عذاب می‌ریزند
تو مهر پرده نشینم درآ که اخترها
به احترام تو رُخ در نقاب می‌ریزند
کنار راه تو عمریست دیدگان دلم
نشسته‌اند و به هر شب شهاب می‌ریزند
دریغ اگر که نیایی دوباره رهزن‌ها
کنار بسترم افسون خواب می‌ریزند
بیا که منتظران می‌روند و با صدشوق
تمام خاطره‌ها را به قاب می‌ریزند
برچسب ها نجوای انتظارمی ریزندشام تیرهسایه خورشیدباغ آینهشکسته بالدرد غربتاشک نابغم بی حسابآب حیاتپرده نشینمرخ در نقابافسون خوابصدشوقخاطره هامنتظرانرهزن هاشهابجزیرههول انگیز
ارسال نظر
نظرات ارسال شده
-
عليرضا هوشمند جانباز و خادم ايثارگران : طرح سوره یاسین ، واقعه و الرحمن هدیه به درگذشتگان فاجعه‌ی مصیبت‌بار در منا
( جهت شرکت در این طرح به وبلاگ یا ابا صالح - مولا به نشانی
http://www.yaabasaleh-mola.blogsky.com ) مراجعه فرماییدپاسخ : .
.
چمدان را که جمع می‌کردیم،
هرکسی یک نفس دعا می‌خواست
پسرت عاقبت به خیریّ و،
دخترت اذن کربلا می‌خواست...
اسم‌ها را نوشته بودی تا،
هییچ قولی ز خاطرت نرود
مرد همسایه شیمیایی بود،
همسرش وعده‌ی شفا می‌خواست!
من که این سال‌ها قدم به قدم،
پا به پای تو زندگی کردم
در خیالم دمی نمی‌گنجید،
دل بی طاقتت چه‌ها می‌خواست...
تو شهادت مقدرت بوده،
گرچه از جنگ زنده برگشتی
ملک الموت از همان اول،
قبض روح تو را مِنا می‌خواست!
عصر روز گذشته در عرفات،
در مناجات عاشقانه‌ی خود
تو چه گفتی که من عقب ماندم؟؟
که خدا هم فقط تو را می‌خواست؟!!!
ما دوتن هر دو همقدم بودیم،
لحظه لحظه کنار هم بودیم
کاش با هم عروج می‌کردیم،
کاش می‌شد...
اگر
خدا
می‌خواست...
شاعر: نفیسه سادات موسوی
-
یا اباصالح ادرکنی : طرح سوره یاسین ، واقعه و الرحمن هدیه به درگذشتگان فاجعه‌ی مصیبت‌بار در مناپاسخ :
چمدان را که جمع می‌کردیم،
هرکسی یک نفس دعا می‌خواست
پسرت عاقبت به خیریّ و،
دخترت اذن کربلا می‌خواست...
اسم‌ها را نوشته بودی تا،
هییچ قولی ز خاطرت نرود
مرد همسایه شیمیایی بود،
همسرش وعده‌ی شفا می‌خواست!
من که این سال‌ها قدم به قدم،
پا به پای تو زندگی کردم
در خیالم دمی نمی‌گنجید،
دل بی طاقتت چه‌ها می‌خواست...
تو شهادت مقدرت بوده،
گرچه از جنگ زنده برگشتی
ملک الموت از همان اول،
قبض روح تو را مِنا می‌خواست!
عصر روز گذشته در عرفات،
در مناجات عاشقانه‌ی خود
تو چه گفتی که من عقب ماندم؟؟
که خدا هم فقط تو را می‌خواست؟!!!
ما دوتن هر دو همقدم بودیم،
لحظه لحظه کنار هم بودیم
کاش با هم عروج می‌کردیم،
کاش می‌شد...
اگر
خدا
می‌خواست...
شاعر: نفیسه سادات موسوی
عليرضا هوشمند جانباز و خادم ايثارگران : سلام مجدد محضر شما استاد ارزشمند اشعار و مطالب قابل تامل و زيبا و قابل بهره مندي هستند پايدار در مسيرتان و التماس دعا
سلام علیکم
خوش آمدی بزرگوار
خدمت رسیدم
یاعلی